• من به مصلحت جامعه فکر می‏کنم!

موضوع: عیب جویی

کلمات کليدي: حسد، صفوان بن حذیفه یمانی ، گزافه گویی، مصلحت جامعه

گروهی هستند که خوبی ها و بدی های مردم را می‏بینند، در مقابل خوبی واکنش مثبت دارند، خوبی را می‏ستایند، خوبان را تشویق می‏کنند و عمل خویش را نزد این و آن بازگو می‏نمایند. ولی در مقابل کارهای بد عکس العملی از خود نشان نمی دهند و از بدکاران انتقاد نمی نمایند. بعضی از افراد این گروه در روش خود حسن نیت دارند. تمجیدشان از خوبی ها به منظور اشاعه نیکی و قدر دانی از نیکان است و سکوتشان در مقابل بدی های علنی، معلول توجه به اوضاع اجتماعی و ناشی از وظیفه شناسی و رعایت مصلحت است. ولی بسیاری از افراد این گروه در ستایش خوبی و خوبان و سکوت در مقابل بدی و بدان، به مصلحت و سعادت جامعه توجه ندارند. بلکه فقط خود را می‏خواهند و تنها به خویشتن متوجهند، از پاکی و پاکان به خوبی یاد می‏کنند تا بتوانند توجه خوبان را به خود جلب کنند، در دل آنان جای گیرند و به محبوبیت هرچه بیشتر اجتماعی دست یابند. از بدی سخن نمی گویند و از بدان انتقاد نمی کنند، مبادا بدکاران دل آزرده و رنجیده خاطر شوند و نسبت به آنان دلسرد و بی مهر شوند.

این گروه خودخواه بر اثر اینکه در تمجید پاکان حسن نیت ندارند، اغلب رعایت حق و مصلحت را نمی کنند. گاهی در مدح و تحسین به افراط می‏گرایند، از مرز قدردانی فراتر می‏روند، و زبان به چاپلوسی و تملق می‏گشایند. گاهی تفریط می‏کنند، حقیقت را پنهان می‏دارند و حق خوبان را آن طور که باید ادا نمی نمایند. این هر دو روش مخالف اخلاق و به دور از تعالیم اسلام است.

حضرت علی -علیه السلام- می‏فرمایند:

ستودن افراد بیش از حد صلاحیت و استحقاق، چاپلوسی و گزافه گویی است و کمتر از حد استحقاق معلول واماندگی در سخن یا ناشی از بیماری حسد است.

نوشته شده توسط محمد صابر شکری در روز شنبه 1391/5/7 ساعت 6:41

من این مطلب را پسندیدم