• با نفست عطر احمدى

موضوع: وفات حضرت خدیجه علیها السلام

کلمات کليدي: خدیجه، شعر، وفات

اى پيشتر ز بعثت احمد مُحمّدى‏
 اى بارها سلام ترا بر رسول خود
 ابلاغ كرده ذات خداوند سرمدى‏
 چون شمع در فروغ نبوّت گداختى
 پيش از نزول وحى نبى را شناختى
 
اى بر تو لحظه لحظه سلام پيمبران‏
 خاك در تو سجده گه خيل سروران‏
 پيش از پيمبرى پيمبر به روى او
 چشم تو ديد آنچه نديدند ديگران‏
 در قلب تو كتاب كمالش نوشته شد
سر خط مادريت به آلش نوشته شد
 
 
 بى دامن توختم رسل كوثرى نداشت‏
 نخل بلند آرزوى او برى نداشت‏
 حتى على كه جان عزيز پيمبر است‏
 در ملك بى حدود خدا همسرى نداشت‏
 اى همدم رسول خدا در نزول وحى
 اى دامن تو مركز نور بتول وحى
 
 
 تووصل بر رسول و ز هستى جدا شدى‏
 تو آفتاب بيت سراج الهدا شدى‏
 نيزار وحى مثل على شير مرد داشت‏
 اى شير زن تو تالى شير خدا شدى‏
 دانايى تو هديه به پروردگار شد
 در جنگ اقتصاد نبى ذوالفقار شد
 
 
 تو ديگر و زنان جهان جمله ديگرند
 سادات عالمت پسرانند و دخترند
 دانايى تو، تيغ على، خُلق مصطفى‏
 در پيشبرد فتح نبوّت برابرند
 دامان پاك تو ثمرش يازده ولي است
اين‏رتبه‏ات بس‏است كه داماد تو عليست
 
 
 در دور بت پرستى و تاريكى جهان‏
 بودت رخ نياز به درگاه بى نياز
 پيش از نزول وحى الهى تو و على‏
 خوانديد با رسول خدا در حرم نماز
 چون تو كه با رسول خدا همسرى كند
 دُرّ يتيم آمنه را مادرى كند
 
 
 اى تكيه‏گاه خواجه‏ى لولاك شانه‏ات‏
 اى لحظه لحظه ذكر مُحمّد ترانه‏ات‏
 بر يازده ستاره‏ى توحيد، آسمان‏
 روى منير فاطمه خورشيد خانه‏ات‏
 در بيت آفتاب مه تام كيست
 تو اول زن مجاهد اسلام كيست
 
 
تو پيغمبر خدا به تو عرض ارادتش‏
 زهراست هم كلام تو پيش از ولادتش‏
 گويى كه با تو گرم سخن بود فاطمه‏
 حتى به لحظه‏هاى غروب شهادتش‏
 با آنكه سالها ز جهان چشم بسته‏اى
 انگار دور بستر زهرا نشسته‏اى
 
 
اى ام پاك ام پدر، ام مؤمنين‏
 اى مادر بزرگ امامان راستين‏
 روزى كه يار هر دو جهان ياورى نداشت‏
 روزى كه آن معين بشر بود بى معين‏
 مردانه ايستادى و كردى حمايتش
 تا جاودانه ماند چراغ هدايتش
 
 
 
 در مكّه مكرّمه بودى مكرّمه‏
 دشمن شدند با تو دغل دوستان همه‏
 از هست خويش دست كشيدى و ذات حق‏
 بخشيد گوهرى به تو مانند فاطمه
 الحق تويى تويى تو كه جان پيمبرى
 شايسته‏اى كه بهر نبى كوثر آورى
 
 آزرد اى فرشته‏ى حق اهرمن ترا
 زخم زبان زدند بهر انجمن ترا
 از بس كه ريخت عطر قداست ز پيكرت‏
 پيراهن رسول خدا شد كفن ترا
 از بس بلند بود مقام و جلال تو
گرديد سال حزن نبى ارتحال تو
 
 
 
روح تو در بهشت به پرواز مى‏شود
 درهاى غم به قلب نبى باز مى‏شود
 در فصل خردسالى و آغاز زندگى‏
 بى مادرى فاطمه آغاز مى‏شود
 اشك نبى براى تو اى جان پاك ريخت
 بادست خويش بر تن پاك تو خاك ريخت
 
 
بارفتن تو يار مُحمّد ز دست رفت‏
 خورشيد روزگار مُحمّد ز دست رفت‏
 شد حمله ور به گلشن دين لشكر خزان‏
 تو رفتى و بهار مُحمّد ز دست رفت‏
 زيبد كه با هزار زبان در ثناى تو
 «ميثم» دُر قصيده بريزد بپاىت

«ميثم» غلامرضا سازگار

نوشته شده توسط گروه ویژه نامه در روز پنجشنبه 1392/4/27 ساعت 19:20

من این مطلب را پسندیدم