• بهشت نعمتی برای پرهیزکاران

موضوع: صفات شیعیان

کلمات کليدي: فضائل، آخرت، بهشت

محمد بن حنفيّه گفت: هنگامى كه امير المؤمنين عليه السّلام بعد از جنگ جمل به بصره آمد، احنف پسر قيس، آن حضرت را دعوت كرد و غذايى آماده نمود و آن جناب و يارانش را [به خانه‏اش‏] دعوت كرد.

حضرت تشريف آورد و فرمود: اى احنف، به ياران من بگو كه داخل شوند. جماعتى خاشع و فروتن كه [از شدّت عبادت لاغر شده و] مانند مشك هاى خشكيده بودند وارد شدند.

احنف پسر قيس عرضه داشت: يا امير المؤمنين، اين چه حال و وضعى است كه بر اينها وارد شده؟ آيا از كم غذايى است؟ يا از ترس جنگ است؟ حضرت فرمود: نه اى احنف، همانا خداى سبحان، گروهى را كه در اين دنيا او را عبادت مى‏ كنند دوست دارد، [زيرا عبادت آنها شبيه است به‏] عبادت كسانى كه علم و آگاهى به نزديك بودن قيامت به آنان هجوم آورده، قبل از آن كه آن را مشاهده نمايند، لذا خودشان را به جهد و كوشش واداشته‏اند.

 [آنان آن گونه بودند كه‏] وقتى صبح روز عرضه شدن اعمال را به پيشگاه خداى سبحان به ياد مى‏ آوردند، گمان مى‏كردند كه شعله بزرگى از آتش جهنّم بيرون مى‏آيد و همه خلايق را در پيشگاه پروردگارشان جمع مى‏كند.

[همچنين وقتى‏] تصور مى‏ كردند هنگام بيرون آمدن نامه اعمالشان در برابر همه مردم، زشتي هاى گناهانشان آشكار مى‏شود، نزديك بود جان هايشان [از ترس‏] ذوب شود و يا قلب هايشان با بال هاى ترس به پرواز درآيد.

وقتى خود را در پيشگاه خداوند تنها احساس مى ‏كردند، همچون ديگ جوشانى به جوش و خروش درآمده و عقل از آنان رخت برمى ‏بست. آنها مانند كسى كه در ظلمت تاريكي ها حيران و سرگردان است، ناله و فرياد مى‏زدند، و از ترس آنچه كه نفسهايشان را بر آن آگاه كرده بودند، درد و رنج مى‏كشيدند. پس [دنيا را] با اجسامى خشكيده، قلب هايى اندوهگين، چهره‏هايى دگرگون، لب هايى خشكيده و شكم هايى تهى سپرى نمودند.

تو آنها را [همچون‏] مستانى مى ‏بينى كه از ترس [خدا] شبها نمى‏خوابند، و در برابر خداوند آن چنان خاشع و فروتنند كه گويى همچون مشك هايى پوسيده‏اند و اعمال پنهان و آشكارشان را براى خدا خالص كردند. قلب هايشان از ترس خدا به ايمنى دست نيافت، بلكه همانند نگهبانان قبّه و بارگاه خواجگان [پيوسته مراقب و هراسان‏] بودند.

اگر آنها را در شب، هنگامى كه چشمها به خواب رفته و صداها آرام گشته و جنب و جوش پرندگان در لانه‏هايشان ساكن گشته، بنگرى [خواهى ديد] كه ترس از روز قيامت و وعده عذاب الهى، خواب را از چشمانشان ربوده است، همان گونه كه خداى سبحان [در قرآن‏] فرموده:

«آيا اهل شهرها ايمن شدند از اين كه شب هنگام كه در خوابند، عذاب ما آنها را فرا گيرد» (اعراف- 97)

 پس هراسان بيدار مى‏شوند و در حالى كه با صداى بلند گريه مى‏كنند، نماز به پا مى‏دارند. گاهى گريه مى‏كنند و گاهى تسبيح خدا را مى‏گويند. در محراب عبادتشان گريه مى‏كنند و ناله و فرياد بر مى‏آورند و شب هاى تاريك و خاموش، صف زده [در پيشگاه خداوند] مى‏گريند.

پس اى احنف، اگر آنها را در شب هنگامى كه به عبادت ايستاده‏اند بنگرى [مى‏ بينى‏] كه پشتشان خم گشته، و قسمتهايى از قرآن را در نمازهايشان تلاوت مى‏كنند و صداى گريه و ناله و فريادشان بلند گرديده است. وقتى نفس مى‏كشند، گمان مى‏كنى كه آتش، حلقومشان را گرفته و وقتى صدايشان را به گريه بلند مى‏كنند، مى‏پندارى كه زنجيرها به شدّت بر گردنهايشان بسته شده است.

اما اگر آنها را در روز ببينى، جماعتى را مى‏بينى كه به آرامى بر روى زمين راه مى‏ روند و با مردم به نيكويى سخن مى‏گويند، «و وقتى جاهلان با آنان خطاب و عتاب مى‏كنند، با نرمى و مدارا به آنها جواب مى‏دهند»، «و چون به كارهاى لغو و بيهوده برخورد مى‏كنند، با كرامت و بزرگوارى از آن مى‏گذرند».

قدم هايشان را از [مواضع‏] تهمت باز داشته‏اند، زبان هايشان را از اين كه در مورد آبروى مردم سخنى بگويد، لال كرده‏اند، و گوش هايشان را از شنيدن سخنان بيهوده ديگران كر كرده‏اند، چشم هايشان را با چشم‏پوشى از گناهان سرمه كشيده‏اند (زينت داده‏اند) و سراى سلامتى (بهشت) را قصد نموده‏اند، همان سرايى كه هر كس وارد آن شود، از شكها و اندوهها ايمنى مى‏يابد.

پس اى احنف، شايد توجه به دنيا، تو را بازداشته از اين كه به سرايى توجه كنى كه خداوند سبحان، آن را از لؤلؤ سفيد آفريده و در آن، رودها را جارى كرده، از حوريان جوان، سرشارش ساخته و سپس دوستان و اهل طاعتش را در آن مأوا داده است.

اى احنف، اگر آنها را ببينى در حالى كه بر نعمتهاى فراوان پروردگارشان وارد شده‏اند، [در مى‏يابى‏] وقتى كه آهنگ حركت مى‏نمايند و شترانى كه سوار ندارند، يدك مى ‏شوند، قافله‏شان آهنگى را ترنّم نمايد كه هيچ گوشى صدايى به اين زيبايى نشنيده است و ابرى بر ايشان سايه افكنده كه مشك و زعفران بر آنها مى‏بارد. اسبانشان در بين درختان اين باغها شيهه مى‏كشند، شترانشان بين توده‏هاى زعفران، براى آنها راه باز مى‏كنند و در زير پاهايشان درّ و مرجان مى‏غلطد. [در اين هنگام‏] كارگزاران بهشت با دسته‏هاى بزرگ گلهاى خوشبو، به استقبال آنها مى‏آيند و نسيم ملايمى از جانب عرش بر آنها مى‏وزد كه گلهاى ياسمن و بابونه را بر سر آنان مى‏افشاند.

آنگاه به سوى در بهشت مى‏روند و رضوان (خازن بهشت) در را به رويشان مى‏ گشايد و آنها در آستانه در بهشت، براى خداوند به سجده مى‏افتند و پروردگار عالم، خطاب به آنها مى‏فرمايد:

«سر از سجده برداريد كه من رنج عبادت را از شما برداشتم‏ و در بهشت، شما را جاى دادم».

پس اى احنف، اگر آنچه را كه در ابتداى سخنم، برايت بازگو نمودم فراموش كنى [و نسبت به آن بى‏توجه باشى‏]، در پيراهن هايى از قطران (ماده سياه و بدبويى كه به بدن شترانى كه بيمارى پوستى دارند مى‏مالند) واگذاشته مى‏شوى و بين طبقات جهنّم و بين آب داغ و جوشان مى‏گردى و از نوشيدنى كه در نهايت جوشش و داغى است مى ‏نوشى. پس در آن روز (قيامت)، چه بسيار پشتهايى كه در آتش شكسته مى‏شود، و چهره‏هايى كه [در اثر سوختن‏] درهم مى‏شكند، و زشت‏رويانى كه بينى‏شان درهم كوبيده مى‏شود. و اين، در حالى است كه غل و زنجيرها، دستهايشان را به شدت مجروح كرده، و طوق آتش بر گردنشان افكنده شده است. اى احنف، اگر آنها را ببينى، در حالى كه از درّه‏هاى (جهنّم) پايين مى‏آيند و از كوههاى آن بالا مى‏روند، و لباسهايى از قطران بر تن دارند. با زشتكاران و شياطين در دوزخ همنشين گشته‏اند و وقتى فريادرسى مى‏طلبند [ظاهرا حذفى در عبارت رخ داده است‏] به بدترين وجهى با آتش سوزان فريادرسى مى‏شوند، [اذيت و آزار] عقربها و مارهاى جهنّم بر آنها افزون مى‏شود. و اگر ببينى منادى را كه فرياد بر مى‏آورد: اى اهل بهشت و اهل نعمتهاى آن و اى اهل لباسهاى زيبا و زيورهاى آن، جاودان باشيد كه ديگر مرگى نخواهد بود، [خواهى ديد كه‏] اميد اهل دوزخ به نااميدى مى‏گرايد، و درهاى [رحمت خداوند و يا جهنم‏] به رويشان بسته مى‏شود و درمانده مى‏شوند (دستشان از همه جا كوتاه مى‏شود). در آن روز، چه بسيار پيرمردانى كه فرياد برمى‏آورند: اى واى بر پيرى ما، و چه بسيار جوانانى كه فرياد مى‏زنند: اى واى بر جوانى ما، و چه بسيار زنانى كه فرياد مى‏زنند: اى واى بر رسوايى ما، زيرا پرده‏هايشان (حجابهايى كه خداوند در دنيا بر اعمال زشتشان كشيده بود) دريده مى‏شود. در آن روز، چه بسيار گناهكارانى كه در طبقات جهنّم زندانى شده‏اند [و منادى ندا مى‏دهد] اى واى بر تو از آنچه تو را فرا مى‏گيرد (منظور لباسى كه تمام بدن او را مى‏پوشاند) بعد از پوشيدن لباسهاى نرم و لطيف [در دنيا] و نوشيدن آب سرد و خنك در زير سايه ديوارها و خوردن غذاهاى رنگارنگ، لباسى بر تو مى‏پوشانند كه موهاى سياهت را سفيد مى‏كند و چشمهايت را كه با آن به هر چه دوست داشتى مى‏نگريستى كور مى‏كند و از حدقه بيرون مى‏آورد. اين عذابى است كه خداوند آن را براى گناهكاران آماده كرده، و آن (بهشت) نعمتى است كه خداوند براى پرهيزكاران مهيّا فرموده است.^[1]

-----------------

[1].صفات الشيعه-ترجمه توحيدى، ص: 115

نوشته شده توسط گروه صفات و فضائل در روز پنجشنبه 1390/3/19 ساعت 12:05

من این مطلب را پسندیدم