• ضرار بن ضمره ضبابی

موضوع: اصحاب

کلمات کليدي: ضرار بن ضمره ضبابی، فضائل علی

در خصائص الأئمّة آمده‏است :

گفته‏اند که ضِرار بن ضَمْره ضِبابي بر معاوية بن ابي سفيان - که در مراسم حجّ بود - وارد شد. معاويه به او گفت:

علي را برايم توصيف کن.

 گفت:

آيا مرا معاف نمي‏داري؟

 [ معاويه] گفت:

ناگزير از توصيف اويي.

 ضرار گفت:

به خدا سوگند، امير مؤمنان، دورنگر، نيرومند، پُر انديشه و اشکْ‏ريز بود. روشن و واضح، سخن مي‏گفت و عادلانه حکم مي‏کرد. علم از همه سويش مي‏جوشيد و حکمت از کناره‏هايش بيرون مي‏ريخت. از دنيا و درخشش آن، دوري مي‏جُست و با شب و تنهايي انس داشت.

 در ميان ما چون فردي از ما بود. چون او را مي‏خوانديم، پاسخ مي‏داد، و چون از او چيزي مي‏خواستيم، عطا مي‏کرد و با اين همه نزديکي، به خدا سوگند، از هيبتش ياراي سخن گفتن با او را نداشتيم وبه پاس بزرگي‏اش به او نزديک نمي‏گشتيم.

 اگر لبخند مي‏زد، نه از سرِ سبک‏سري بود و نه از سرِ خود بزرگْ بيني، و اگر به سخن مي‏آمد، از سرِ حکمت و استواري و درستْ‏گويي بود. دينداران را بزرگ مي‏داشت و بينوايان را دوست. توانگر را به طمع باطل نمي‏انداخت و ناتوان را از حقش نااميد نمي‏گذاشت.

 گواهي مي‏دهم که او را در يکي از جايگاه‏هايش ديدم، در حالي که شب، پرده افکنده و او در محرابش ايستاده بود، محاسنش را در دست گرفته بود و چون مارگزيده به خود مي‏پيچيد و به اندوه مي‏گريست و مي‏گفت:

«اي دنيا! اي دنيا! از من دور شو. آيا راه بر من گرفته‏اي يا مشتاقم گشته‏اي ؟ هيچ گاه نيايد و دور باد [ که مرا بفريبي]. غير مرا بفريب که مرا به تو نيازي نيست. تو را سه طلاقه کرده‏ام که بازگشتي در آن نيست. آسايشت کوتاه و شکوهت ناچيز و آرزويت، خُرد است. آه، از کميِ توشه و درازي راه و دوري سفر و بزرگيِ مقصد!»

 پس معاويه نتوانست خودداري کند و اشک‏هايش روان شد و گفت:

آري، علي اين گونه بود. اي ضرار! اندوه تو بر او چگونه است؟

 ضِرار گفت:

به خدا سوگند، اندوهم بر او، مانند اندوه مادري است که تنها فرزندش را در دامانش سر بُريده‏اند، نه اشکش خشک مي‏شود و نه سوزش دلش فرو مي‏نشيند. ^[1]

 ________________________________________________________

پی نوشت:

[1]. خصائص الأئمّة:70، نهج البلاغة:حکمت 77، عدّة الداعي:195، مروج الذهب:433:2.

 ذيل حديث در عدّة الداعي اين گونه آمده است:دوستي‏ات با او چگونه است؟ گفت:مانند محبّت مادر موسي به موسي و با اين حال، از کوتاهي‏ام به نزد خدا پوزش مي‏برم. معاويه گفت:اي ضرار! چگونه بر [ فقدان ]او صبر مي‏کني؟ گفت:همانند صبر مادري که فرزندش را بر روي سينه‏اش سر بُريده‏اند، نه اشکش خشک مي‏شود و نه سوزش درونش فرو مي‏نشيند.

نوشته شده توسط گروه اصحاب و یاران در روز چهارشنبه 1390/3/25 ساعت 8:2

من این مطلب را پسندیدم