• تلاش وهابیان برای نابودی شعائر دینی

موضوع: وهابیت

کلمات کليدي:

تاریخچه  بقیع

پیشینه‎ی تاریخی بقیع به دوران قبل از اسلام می‌رسد ولی در کتب تاریخی به روشنی قدمت تاریخی آن مشخص نشده‌است. بعد از هجرت مسلمانان به مدینه، بقیع تنها قبرستان مسلمانان گردید. مردم مدینه قبل از آمدن مسلمانان به آن‎جا اجساد مردگان خود را در دو گورستان «بنی‎حرام» و «بنی‎سالم» و گاهی نیز در منازل و خانه‌های‎شان دفن می‌کردند [۱] و در واقع بقیع اولین مدفن و مزاری است که به دستورپیامبر اسلام توسط مسلمین صدر اسلام به وجود آمده‌است.

اولین کسی که در آنجا به توصیه وی دفن شد عثمان بن مظعون بود که از دوستان نزدیک پیامبر و علی بن ابیطالب به شمار می‌رفت؛ علی در سخنانش او را بسیار یاد می‌کرد و از روی علاقه‌اش به او، نام یکی از فرزندانش را عثمان نهاد. رسول الله برخی از شهدای اُحُد و نیز فرزندش، ابراهیم، را در آنجا دفن کرد و به این ترتیب بر شرافت آن افزود. بعدها که عثمان پسر عفان در قبرستان یهودی‌های مدینه به اسم حس کوکبدفن شد، معاویه بقیع را به قدری گسترده ساخت که قبر عثمان در بقیع قرار گیرد.

بقیع هم‌اینک مدفن ۴ امام شیعه (امام حسن مجتبی، امام سجاد، امام باقر و امام صادق) است. همچنین قبر بیشتر زنان پیامبر و نیز عباس عموی پیامبر و فاطمه بنت اسد، مادر امام علی و برخی دیگر از بزرگان در این قبرستان قرار دارد. بقیع قبرستانی است مورد احترام همه فرقه‌های اسلامی، و اکنون در چند قدمی حرم پیامبر قرار دارد.

ویژگی‌های بقیع

قبرستان بقیع دارای دو درب ورودی بوده که یک درب همیشه بسته، و درب دیگر، از صبح تا غروب هر روز بر روی زائران باز بوده‌است. حرم بقیع حالت هشت ضلعی داشته‌است. میرزا محمدحسین فراهانی در سفرنامه‌اش این‎گونه آورده‌است که:

اول چهار نفر از ائمه‎ی اثنی‎عشر صلوات‎الله‎ علیهم است که در بقعه‎ی بزرگی که به صورت هشت‎ضلعی ساخته شده و اندرون و گنبد آن سفیدکاری است.[۲]

ویژگی بعدی، داشتن محراب است و این که حرم، خادمانی نیز داشته‌است. حرم ائمه‎ی بقیع مانند سایر حرم‌ها دارای ضریح، روپوش، چلچراغ، شمعدان و فرش بوده‌است. ابن‎جبیر می‌نویسد: قبرشان بزرگ و از سطح زمین بلندتر و دارای ضریحی از چوب می‌باشد که بدیع‎ترین و زیباترین نمونه‌است از نظر فن و هنر. و نقوشی برجسته از جنس مس بر روی آن ترسیم شده و میخ‌کوبی‌هایی به جالب‌ترین شکل در آن تعبیه شده که نمای آن را زیباتر و جالب‌تر نموده‌است.[۳]

محمد لبیب مصری که در سال ۱۳۲۷ هـ.ق به مدینه سفر کرده، می‌نویسد:

در آن‎جا گنبدی معروف به «قبه‎البین» قرار دارد که حجره‌ای در آن وجود دارد و در میان آن گودالی است که ادعا می‌کنند، جایگاه افتادن دندان پیامبر است. و ضریح امام حسن در داخل قبه‌ای است و از فلز ساخته شده‌است و خطوط فارسی بر آن نقش بسته‌است. به گمانم از آثار شیعیان عجم باشد.

تخریب قبور

هشتم شوال، سالروز تخریب قبور ائمه بقیع به دست وهابیان است؛ وهابیان دو بار به مدینه حمله كردند و به تخریب قبور ائمه بقیع دست یازیدند.

نخستین ویرانى

نیروهای وهابی به سركردگی عبدالعزیز بن سعود در سال 1221 ه.ق بعد از محاصرة طولانی مدینه، ساكنان شهر را در تنگنا قرار دادند و مردم بی‌گناه بی‌شماری را قتل عام كردند. سپس خادمان آستان پیامبر را یك‎جا جمع كردند و برای آن كه محل جمع‎آوری و نگهداری هدایا را نشان دهند، آنان را مورد ضرب و شتم قرار دادند. بعد از غارت كردن حرم نبوى، هنگام بازگشت  به نجد كه محل استقرار وهابیون بود، از بقیع گذشتند و عبدالعزیز دستور تخریب تمامی بارگاه‎ها را صادر كرد. گفتنی است  آنها در این حمله چهار صندوق مملو از جواهرات مرصع به الماس و یاقوت گرانبها و حدود یكصد قبضه شمشیر با غلاف‌های  مطلا به طلای خالص و تزیین شده به الماس و یاقوت و... به یغما بردند. در این زمان، خلافت عثمانی به والی خود محمدعلی پادشاه دستور داد كه حجاز را از سلطة وهابی‌ها نجات دهد و كنترل حجاز را به دست گیرد. پس از جنگی خونین به سال 1227 ه.ق وهابی‌ها شكست سختی خوردند و مردم به بازسازی اماكن متبركه همت گماشتند.

ویرانی دوم

هشتم شوال سال 1344 ه.ق پس از سلطة دوبارة ابن‎سعود و تسلط بر شهر مدینه در ماه رمضان همان سال شیخ عبدالله، قاضی‎القضات خود را از مكه به مدینه اعزام كرد تا موضوع تخریب مقابر موجود در مدینه را با علما و سران این شهر مطرح و موافقت آنها را ولو به صورت ظاهری جلب كند و بدین منظور جلسه‌ای تشكیل شد. شیخ عبدالله از حاضرین پرسید: «دربارة تخریب این گنبد و بارگاه‌ها چه می‌گویید»؟ بسیاری از آنها از ترس جانشان جواب ندادند، بعضی دیگر هم اظهار موافقت كردند.وهابی‌ها نیز مردم را با زور اسلحه جمع كرده و به سوی بقیع حركت دادند و آن‎چه گنبد و ضریح در شهر مدینه و بیرون از شهر بود، ویران كردند. از جملةآنها گنبد و بارگاه ائمة بقیع، گنبدهای متعلق به عبدالله و آمنه، والدینپیامبر اسلام(ص)، قبر ام البنین مادر ابوالفضل العباس(ع)، اسماعیل پسر جعفر صادق(ع) و حرم دختران و همسران پیامبر اسلام(ص) و حرم ابراهیم فرزند پیامبر اسلام(ص) و گنبد مالك ابن انس و عثمان نیز تخریب شد. وهابی ها ضریح فولادی ائمه بقیع كه در اصفهان ساخته شده بود و بر قبور امام حسن(ع)، امام سجاد (ع)، امام محمد باقر (ع) و امام جعفر صادق (ع) قرار داشت از جای در آورده و بردند. وهابیون از ترس عواقب كار خود، از تخریب حرم نبوی خودداری كردند. این روز بعدها به نام  «یوم الهدم »در حافظه تاریخ ثبت شد.

وهابیان، ساختن گنبد ، ضریح و بقعه و ... بر روی قبور را حرام و تخریب آن را واجب می‌دانند. آنان ساختن این چیزها بر روی قبور را نوعی شرك و كفر می‌پندارند.

صغانی می‌گوید: «مشاهد به منزله بت‌ها هستند و همان كاری را كه عرب جاهلی با بت‌های مختلف می‌كرد، پرستندگان قبور، امروزه با مشاهد و قبور انجام می‌دهند و تغییر نام، عمل را عوض نمی‌كند.»

به گمان آنها، ساختمان كردن قبرها، بدعتی است كه بعد از عصر تابعین رخ داده و در قرون نخستین اسلامی نبوده است. آنان در این مسأله پیرو پیشوای خود، ابن تیمیه و شاگرد او ابن جوزیه هستند. از این‌رو آنان در چند قرن گذشته، تا می‌توانستند مشاهد و زیارتگاه‌ها را ویران كردند و حتی قبور ائمه بقیع و قبر امام حسین(ع) را نیز استثنا نكردند.

آنان در تخریب قبور بقیع، استفتایی تنظیم كردند و به نزد یكی از علمای مدینه فرستادند و او در جواب چنین نوشت:

«ساختن و بنا كردن روی قبرها به اجماع مسلمین حرام است و در این زمینه احادیث صحیح روایت شده و از این‌رو بسیاری از دانشمندان به وجوب خراب كردن آن ساختمان‌ها فتوا داده‌اند و از جمله احادیثی كه راجع به لزوم خراب كردن قبور مورد استناد قرار گرفته حدیثی است كه علی(ع) به ابی الهیاج می‌گوید: من تو را برای كاری می‌فرستم كه رسول خدا مرا برای آن كار فرستاده‌: اگر مجسمه‌ای دیدی آن را بشكن و هرگاه قبر بلندی دیدی آن را با خاك یكسان كن.

شایع است كه آنان گنبد رسول خدا صلی الله علیه و آله را نیز به توپ بستند. اما وهابیان خود منكر آن‌اند.

به طور خلاصه، وهابی‌ها اماكن، قبور و قبه‌های زیر را در مدینه از بین بردند:

·         قبور ائمه بقیع (امام حسن، امام زین‌العابدین، امام محمد باقر و امام جعفر صادق علیهم السلام ؛

·         قبر عباس بن عبدالمطلب، عموی پیامبر؛

·         قبه ابراهیم، فرزند پیامبر؛

·         قبه همسران پیامبر؛

·         قبه حلیمه، دایه پیامبر صلی الله علیه و آله ؛

·         قبه عمه‌های پیامبر؛

·         قبه اسماعیل، فرزند امام صادق صلی الله علیه و آله ؛

·         قبه فاطمه بنت اسد،‌ مادر امیرمؤمنان علیه السلام؛

·         قبه ابی سعید خدری؛

·         قبه عبدالله، پدر پیامبر صلی الله علیه و آله ؛

·         قبه حمزه سید الشهدا، در خارج مدینه؛

·         قبه علی عریضی، فرزند امام جعفر صادق علیه السلام در خارج مدینه؛

·         قبه زكی‌الدین در خارج مدینه؛

·         قبه مالك ابی سعد از شهدای احد در داخل مدینه؛

·         مصرع عقیل بن ابی‌طالب؛

·         بیت‌الاحزان فاطمه زهرا سلام الله علیها؛

·         محل ثنایا در خارج مدینه؛

·         مساجد كوثر، جن، ابی‌القیس، جبل النور، الكبش و ...؛

و همچنین آنان بسیاری از باغ ها و نخلستان‌ها و مزارع را ویران كردند و محصولات آنها را از بین بردند. این كارها خشم مسلمانان ـ اعم از شیعه و سنی ـ را برانگیخت؛ از این رو آنان از ترس، بارگاه رسول اكرم صلی الله علیه و آله را ویران نكردند؛ با بیان اینكه طبق عقاید وهابیت، قبر پیامبر خدا صلی الله علیه و آله اولی به ویرانی است! و آنچه آنان درباره پرستش قبور! می‌گویند، به حتم درباره قبر پیامبر خدا صلی الله علیه و آلهبیشتر جلوه دارد. آنان می‌دانستند كه تخریب قبر پیامبر اعظم صلی الله علیه و آلهچنان عواطف جهان اسلام را برخواند انگیخت كه دیگر اسمی از وهابیت برجای نخواهد گذاشت. از این رو، در پاسخ به این پرسسش دست به تأویلات و توجیهات بسیار زدند؛ از جمله آنها این بود كه گفتند: «گنبد مرقد پیامبر،‌ گنبد مسجد است نه قبر»

آری، تفكر خشن غیر منطقی وهابیت در روزگار ما، باعث انزجار فرق و مذاهب مختلف اسلامی، از این فرقه ضاله شده است؛ فرقه‌ای كه هم اكنون آلت دست امریكا و انگلیس و اسراییل برای فشار بر مسلمانان شده است؛ و فرقه‌ای كه دست آویز خوبی برای دشمن برای متهم كردن مسلمانان به تحجر و واپس‌گرایی و خشونت شده است.

وهابیون و هتک حرمت قرآن

در سال 1217 وهابیون به دستور امیر عبدالعزیز، شهر طائف را غارت و خانه‌ها را ویران کردند. جمعی از مردان و زنان مسلمان را لخت و عریان در بیابان‌های طائف رها ساختند. پس از 13روز که به صورت گدا درآمده بودند، به آن‌ها مشتی ذرت دادند و به شرط وهابی شدن، از کشتنشان گذشتند. طفل‌های شیرخوار را بر روی سینه مادرانشان سر می‌بریدند و عده‌ای را که مشغول فراگرفتن قرآن بودند، کشتند. بعد از غارت خانه‌ها، به دکان‌ها و مساجد رفتند و گروهی را که در حال رکوع و سجود بودند، کشتند.

تجاوز به حریم قرآن، به حدی گسترده بود که در شهر بزرگ طائف، تنها سه نسخه از دست اشقیای وهابی سالم ماند. وهابیون در یک اقدام گستاخانه، همه کتب ارزشمند موجود در منطقه را که تعداد بی‌شماری قرآن، تفسیر و کتب حدیث در میانشان بود، پاره‌پاره كردند و به زیرپا انداختند اما با عنایت الهی، همه اوراق قرآن به بالا رفت و حتی یک برگ آن بر زمین نیفتاد، در حالی که از وزش باد خبری نبود.

به آتش کشیدن کتابخانه بزرگ المكتبه ‌العربیه وهابی‌ها در طول سال‌های جنایات خود، به تخریب اماکن مقدس مسلمانان اکتفا نکردند بلکه به سبب قرارداد محمد بن عبدالوهاب با انگلستان، به تخریب اماکن فرهنگی نیز دست زدند.

یكی از كارهای دردناك كه وهابیت در این راستا مرتکب شد، آتش زدن کتابخانه بزرگ «المكتبه ‌العربیه» بود که بیش از 60 هزار عنوان کتاب گرانقدر کم‌نظیر و بیش از 40 هزار نسخه خطی منحصر به فرد داشت. همچنین آثار خطی حضرت علی علیه السلام، ابوبکر، عمر، خالد بن ولید، طارق بن زیاد و برخی از صحابه پیامبر صلی الله علیه وآله و قرآن مجید به خط عبدالله بن مسعود در این کتابخانه وجود داشت.

نوشته شده توسط گروه وهابیت در روز يکشنبه 1390/3/15 ساعت 8:18

من این مطلب را پسندیدم