• با ماه میهمانی خدا خداحافظی کنیم!

موضوع: عید فطر

کلمات کليدي: امام سجاد، صحیفه سجادیه، عید فطر، وداع با ماه رمضان

عید فطر با تمام عید بودنش، سایه ای از دلتنگی هم بر دل می افکند و دریایی از افسوس را هم به دل جاری می کند. حسرت شب های از دست رفته را بر دل می نشاند و دل را، چشم به راه ماه رمضانی دیگر می کند تا باز رحمت بی کران خداوند را دریابد.

وقتی صدای پای ماه شوال و عید فطر می رسد. کم کم این ماه رحمت الهی هم بار بر دوش می گذارد؛ وقت آن می رسد که با او خداحافظی کنیم و در بدرقه اش، امید دیداری دوباره در دل نشانیم. سر برآوریم و خدا را بخوانیم که خدایا باری دیگر ما را همنشین ماه مهمانی خود کن.

اما چگونه با این ماه عزیز وداع کنیم؟ در آخرین ساعات حضورش در کنارمان، چه مناجاتی با خدا داشته باشیم؟ مثل تمام میهمانی ها، زبان به شکر میزبان گشاییم، یا آخرین نیایش ها را هم با توبه و درخواست غفران به پایان بریم؟

صحیفه را گشودم. تا نیایش پیشوای معصومم را در این شب بخوانم. بهترین مخلوق های خدا، در آخرین شب مهیمانی اش چه خواندند و ما را چه آموزش داده اند؟ در مناجات چهل و پنجم صحیفه، مناجات امام زین العابدین علیه السّلام را خواندم که در وداع با باه مبارک رمضان اینگونه نجوا می نمودند و ما را نیز چنین آموزش داده اند. قسمت هایی از آن را با هم می خوانیم:

«... خدایا، تو ماه رمضان را از ویژه ترین واجبات و وظایف (بندگان) خود قرار دادی؛ ماهی که آن را در میان ماه های دیگر ممتاز ساخته ای و از میان همه ی زمان ها و روزگارها آن را برگزیده ای و بر همه ی اوقات سال برتری اش داده ای؛ زیرا قرآن و نور را در آن فرو فرستاده ای، و ایمان بندگانت را به چندین برابر افزوده ای، و روزه را در آن واجب نموده ای، و مردم را به شب زنده داری در این ماه راغب گردانیده ای، و شب قدر را که از هزار ماه بهتر است، بزرگ و گرامی داشته ای.

با ماه رمضان ما را بر امت های دیگر برتری دادی، و با فضیلت این ماه، ما را برگزیده در میان دیگر ملت ها قرار دادی. پس به فرمان تو روزهایش را روزه داشتیم و به یاری تو شب هایش را به عبادت برخاستیم. در حالی که با این روزه و شب زنده داری، خود را در معرض رحمتی نهادیم که به ما عرضه داشته بودی و آن را وسیله ی رسیدن به ثوابت قرار دادیم...

اینک او را بدرود می گوییم؛ همچون بدرود گفتن کسی که فراقش بر ما دشوار است و رفتنش ما را دچار اندوه و وحشت می کند و عهدی نگه داشتنی و حرمتی رعایت کردنی و حقی گزاردنی از وی بر ما لازم می گرداند. پس می گوییم: سلام بر تو ای بزرگترین ماه خدا، و ای عید دوستان خدا

بدرود، ای گرامی ترین اوقاتی که همنشین ما بودی و ای بهترین ماه در همه ی روزها و ساعت ها

بدرود ای ماهی که در آن آرزوها در دسترس آیند و بسی کارهای نیک انجام شود.

بدرود، ای همنشین، که تا هستی پر قدر و منزلتی، و چون از ما جدا شوی، فراق تو دردناک است؛ ای مایه ی امید که دوری ات برای ما سخت و رنج آور است.

بدرود ای همدمی که چون آمدی، بر دل ما آرامش آوردی و شادمان کردی، و چون سپری شدی، ما را در وحشت تنهایی گذاشتی و درد فراق افزودی.

بدرود ای همسایه ای که در مجاورت تو دل ها نرم و رقیق شوند، و گناهان رو به کاستی روند.

بدرود ای مددکاری که ما را در مقابله با شیطان یار بودی، و ای رفیقی که راه های نیکی کردن را پیش پایمان هموار نمودی.

بدرود، که تا هستی چه بسیار کسانی را که خدا از آتش می رهاند و چه خوش بخت است کسی که به خاطر تو حرمتت نگاه می دارد.

بدرود، که چه بسیار گناهان ما را نابود کردی و چه عیب های گوناگونی را پرده پوشیدی. بدرود که بر گناهکاران چه طولانی بودی، و چه پرشکوه بودی در دل های مؤمنان. بدرود ای ماهی که روزهای دیگر سال با تو به رقابت نتوانند پرداخت.

بدرود ای ماهی که وجودت مایه ی سلامت ما، از هر گزند و آفت بود. بدرود، که از همنشینی ات کراهت نداشتیم و با تو بودن، برای ما ناپسند نبود. بدرود که با برکات بسیار به ما روی آوردی و ما را از چرک های گناه شست و شو دادی.

بدرود که از سر بیزاری بدرودت نگوییم، و از سر خستگی، روزه ات را ترک نکنیم. بدرود، که از پیش از آمدنت در آرزوی تو بودیم و پیش از رفتنت به اندوه جدایی دچار شدیم. بدرود، که چه بسیار بدی ها به یمن تو از ما روی گرداند و چه بسیار خوبی ها که به سوی ما روان گردید.

بدرود، آن شب قدری که بهتر از هزار ماه است.        

بدرود که دیروز چون با ما بودی، به سختی دل بسته ات بودیم و فردا که از میان ما خواهی رفت از جان و دل  آرزومند آمدنت هستیم. بدرود، از آن فضل تو که اینک از آن محروم مانده ایم. بدرود از آن برکت های پیشین که از ما گرفته شده است.

خدایا! ما مدتی در این ماه به سر بردیم. ماهی که ما را بدان شرافت بخشیدی و به احسان خویش ما را شایسته ی آن قرار دادی. در حالی که مردم بدکار تیره بخت، قدر آن را نشناختند و به سبب بدبختی خویش از آن محروم گشتند.

تو ما را به شناخت این ماه توفیق و برتری عنایت کردی و به شیوه ی برخورداری از آن راه نمودی. توفیقمان دادی که روزهایش را روزه بگیریم و شب هایش را با عبادت به صبح رسانیم. اگرچه کوتاهی کردیم و از حقّ بسیار آن اندکی را به جای آوردیم.

خدایا! ستایش برای توست، ستایشی که از سر اعتراف به بدکاری و اقرار به ضایع کردن حقّ این ماه با سستی و کوتاهی است. برای رضای توست که از صمیم دل پشیمانیم و با زبان خود از سر صدق پوزش می طلبیم. پس در برابر آن کوتاهی ای که در این ماه در عبادت تو بدان دچار شده ایم، پاداشمان ده تا با آن خیری دریابیم که دلخواه ما بوده است و اندوخته های گوناگون را که آرزویشان داشته ایم، در عوض بستانیم...» ⁽¹⁾

-----------------------------------------------------------

(1) صحیفه ی سجادیه، مناجات چهل و پنجم، ترجمه محمد مهدی رضایی، با اندکی ویرایش ادبی

نوشته شده توسط گروه ویژه نامه در روز سه شنبه 1392/5/8 ساعت 26:23

من این مطلب را پسندیدم