• هرس

موضوع: امیر المومنین علیه السلام

کلمات کليدي: خوارج، علی بن ابیطالب

آن چه را کاشت علی فتنه هدر کرد آخر

تیر نامرئی نیرنگ اثر کرد آخر

بعد از آن روز که دین را به فسون آوردند

مثل انگشتری از دست برون آوردند

مرض مسری یک طایفه رایج می‌شد

شهر، آلوده به وسواس خوارج می‌شد

مردم شهر که فریاد از آن‌ها فریاد

حزب بادند شب و روز بلانسبت باد

چون سرابند که از فاصله بحرند انگار

به توهّم همه علّامه‌ی دهرند انگار

کورکورانه در ابهام به راه افتادند

بازهم، بازهم از چاله به چاه افتادند

نیست در سینه‌ی ما جز غم دین اندوهی

مرتد است آن که از او سر بزند مکروهی

پسر کعبه خلیفه ست ولی توبه کند

از گناهی که نکرده ست علی توبه کند

با چنین طایفه ای راه نیامد مولا

و از این مسأله کوتاه نیامد مولا

گفت معیار علی سجده‌ی طولانی نیست

پای تاول زده و پینه‌ی پیشانی نیست

ناصواب است اگر خشکه مقدّس باشد

خواه عمّامه به سر، خواه ملبّس باشد

مرد بودن که نباشد به حمایل بستن

زورشان می رسد امّا به زن آبستن

حکم این است که این طایفه ناپاک ترند

این جماعت ز معاویه خطرناک ترند

باغ دین است که امروز نفس می‌خواهد

شاخه سرکش که شد آن وقت هرس می‌خواهد

خبر این است خبر؛ صبر علی سر آمد

دُهل جنگ بکوبید که حیدر آمد

فاتح بدر و اُحد می‌رسد از راه، علی

مرد همواره "توکّلتُ علی الله"، علی

می رود قصّه‌ی ما سوی سرانجام آرام

دفتر قصّه ورق می‌خورد آرام آرام...

https://www.aboutorab.com/page.php?pid=204&id=2209

نوشته شده توسط گروه اشعار در روز سه شنبه 1399/3/13 ساعت 22:43

من این مطلب را پسندیدم