• علی به باغ فدک بیل زارعان بر دوش(نازل شدن دنیا به صورت دختری بر امیر المومنین)

موضوع: امیر المومنین علیه السلام

کلمات کليدي:

علی(ع) به باغ فدک ؛ بیل زارعان بر دوش

چنان که چوب شبانان ؛ عصاست با موسا

هوا تفیده ؛ دهن روزه ؛ کار مرد افکن

ولی چه حمله بیجا ؛ به کوه پا بر جا

عرق به طرف جبین ؛ شده های مروارید

که موج ریخته باشد ؛ به ساحل دریا

فتاد ناگهش از پیش دیده ؛ پرده ی غیب

به چشم باز فرو رفت ؛ در دل رویا

چه دید ؟ فتنه فتانه ای است شهر آشوب

شکسته طرف نقاب و ؛ گسسته بند قبا

به شیوه ؛ چون قلم سحر سامری فتنه

به غمزه ؛ چون غزل قیس عامری غوغا

به بنت عامره ماند ؛ که در بلاد عرب

ستاره ای است درخشان و ؛ شاهدی یکتا

ولی چو شعله ؛ که از خشک و تر نیندیشد

سلیطه ای است ؛ کجا پرده و کجا پروا ؟

کمانه بسته ؛ چو تیر شهاب می آمد

که موج سر همه کوبد ؛ به سینه ی خارا

***

علی (ع) جوان یلی بود ؛ نو خط و نورس

ولی کجا سگ نفس و ؟ حریم شیر خدا

رسید در حرم حرمت و عفاف علی (ع)

به عشوه کرد سلامی و ؛ گفت : من دنیا

مرا به عقد خود آور ؛ که من برای علی (ع)

برات عزتم از بارگاه عز و علا

قبول صیغه عقد و ؛ کلید گنج الست

نهفته زیر زبانت ؛ یکی بگوی : بلا

بیا معامله کن ؛ بیل دست مزدوران

به من ده و ؛ بستان تاج و تخت استغنا

کلید هر چه خزانه ست ؛ با تو خواهم داد

جهیز من شجرالخلد جنت الماوا

علی (ع) مخاطره ها دیده ؛ جنگها کرده

ولی چه بود ؟ که اینجا عظیم دید بلا

چه رخنه بود ؛ به ارکان دین که در ملکوت

فرشتگان همه برداشتند ؛ دست به دعا

علی (ع) سفینه ی دل ؛ سخت در تلاطم دید

ولی سکینه ی غیبی ؛ رسید و گفت : بپا

بلی ؛ سفینه ی نوح و نجات امت بود

که بازیافت سکونت ؛ به عرشه ی اعلا

علی به چشم خدا ؛ خیره شد به دختر و یافت

چروک سیرت زشتش ؛ به صورت زیبا

به بین چه گفت ؟ که ابقا به هیچ نکته نکرد

برو برو ؛ که تو با کس نمی کنی ابقا

برو ؛ تو گرسنه چشمان کور دل بفریب

که من بفضل خدا ؛ سیرم از جمال شما

من از جهان شما ؛ جمله قانعم به کفاف

بد آن قدر ؛ که رضا داده کارگاه قضا

من از جهان به همین قوت قانعم ؛ آری

کجا رسد همه دنیا ؛ به یک تن تنها

از این گذشته ؛ جهان خوان لاشخواران است

به میهمانی کرکس ؛  نمی رود عنقا

من از جهان تو ؛ یک گوشه خواهم و آنهم

پی مبادله ؛ با زاد و توشه ی عقبا

گرفتم آن جهان را ؛ همه به من دادی

مگرنه سیر و مسیر جهان بود ؛ به فنا

چگونه کام علی (ع) را ؛ روا توانی ساخت

جهان نساخته هیچ آفریده کامروا

کدام عهد تو بستی  ؛ که باز نشکستی

کدام عاشق بیدل ؛ که از تو دید وفا

مگر نه پادشهان را و ؛  پهلوانان را

به زیر خاک و گل و تخته سنگ ؛ دادی جا

مگر نه خاتم پیغمبران محمد (ص) ؛ مرد

که بود  سر گل  اولاد  آدم  و حوا

دهان  گرگ  اجل را ؛ کجا توانی بست ؟

مگر ندوخته چشم حریص گور ؛ به ما

هوای آتش شوقم ؛  به عالم دگر است

به آب و خاک خسیسان ؛ چه جای نشو و نما ؟

چنین رباط سپنجی ؛ کجا سزای من است ؟

سرای سرمدیم ده ؛ که آن مراست سزا

بدین جهان فنا ؛ می توان تجارت کرد

تجارتی که بود سود آن  ؛ جهان بقا

مگر کنند به اسعار آخرت تبدیل

وگرنه نقد جهان ؛ قصه بود و باد هوا

 شهریار

نوشته شده توسط گروه شعر و متن ادبی در روز پنجشنبه 1390/5/6 ساعت 24:47

من این مطلب را پسندیدم