• تضمین شعر شهریار

موضوع: امیر المومنین علیه السلام

کلمات کليدي:

 

چو زدم ز جام حسنت می بی غش ولا را
به رخت ز جلوه دیدم همه نور کبریا را
که تویی چراغ وحدت ره کوی آشنا را
«علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را	که به ماسوا فکندی همه سلیه ی هما را»
تو حکومت جهان را ز ولایت علی بین
ز رحیق پاک عشقش دل دهر ممتلی بین
همه پرتو خدایش ز جمال، منجلی بین
«دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین	به علی شناختم من به خدا قسم خدا را»
چو ز رخ حجاب گیرد به فلک ضیا نماند
به محبت و وفایش سخن از جفا نماند
ز دوای غم زدایش دل مبتلا نماند
«به خدا که در دو عالم اثر از وفا نماند	چو علی گرفته باشد سر چشمه ی بقا را»
چه میان آب وآتش چه میان سبزه و شَخ
چو به دست تو نباشد به جهانیان سر نخ،
همه جاست جای وحشت همه جاست جای آوَخ
«مگر ای سحاب رحمت توبباری ار نه دوزخ	به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را»
سر خاک آستانش به زمانه رخت بِفکن
ز رواق پر فروغش غمدل ز بیخ، بر کَن
به خریم پاک صحنش ز گزند باش ایمن
«برو ای گدای مسکین در خانه ی علی زن	که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را»
چو ز تیغ گشت منشق سر شاه عادل من
ز سپاس گفت: «یا رب! بپذیر حاصل من
که رسیده ام به جانان سر و جان چه قابل من؟»
«به جز از علی که گوید به پسر که قاتل من،	چو اسیر توست اکنون به اسیر کن مدارا»
به جز از علی که گیرد سر راه بر نوائب؟
به جز از علی که باشد بری از همه شوائب؟
به جز از علی که گردد مِجَنٌ علی المصائب؟
«به جز از علی که آرد پسری ابوالعجائب؟	که علم کند به عالم شهدای کربلا را»
دل گرم پارسایان، دم گرم دل نوازان
همه شب زشمع روشن چو شرار دل، گدازان
زده بر جبین طاعت گل داغ، سر فرازان
«چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان	چو علی که می تواند که به سر برد وفا را»
ز شعاع طلعت او مه چرخ، چهره بنهفت
نشود تمام، وصفش چه قریحه ها که دُر سُفت!
نبود یکی نظیرش که فلک نزاده اش جفت
«نه خدا وتنمش خواند نه بشر توانمش گفت	متحیرم چه نامم شه مُلک لافتی را»
به عبادت شبانم به نیاز و راز خلوت
به ترنم روانم به دعای کُنج محنت
به فغان بی امانم به بهای اشک حسرت
«به دو چشم خون فشانم هله! ای نسیم رحمت	که ز کوی او غباری به من آر توتیا را»
چو گرفت گنج معنی ز قصار کیمیایت
ز توانگران فزون شد به توانگری گدایت
که به مرده روح بخشد کلمات جان فزایت
«به امید آنکه شاید برسد به خاک پایت	چه پیام ها سپردم همه سوز دل صبا را!»
به شکنجه ی اسیران به دعای پای بندان
به شکستگی پیران به رضای غم پسندان
به طریقت فقیران به صفای دل نژندان
«چو تویی قضای گردان به دعای مستمندان	که ز جان ما بگردان ره آفت بلا را»
همه عالمان اعلم همه قائدان اعظم
به درش ز عجز، سائل به برش ز بیم، در غم
که محیط فضل و تقوی بر علم اوست شبنم
«چه زنم چو نای هر دم ز نوای شوق او دم	که لسان غیب خوش تر بنوازد این نوا را»
چو نهاد طبع «شهنازی» خسته نای بر لب
ز نوای هجر رویش دل وی به تاب و در تب
چو سپهر نور باشد ز طلوع ماه و کوکب
«ز نوای مرغ یاخق بشنو که در دل شب	غم‌دل به دوست گفتن چه‌خوش است شهریارا

نوشته شده توسط گزوه شعر و متن ادبی در روز سه شنبه 1391/5/10 ساعت 15:27

من این مطلب را پسندیدم