• آخرین کلام حضرت به من!

موضوع: شهادت امیرالمومنین علیه السلام + شب قدر

کلمات کليدي: 21 رمضان، اصبغ بن نباته ، بیست و یک رمضان، شهادت امام علی

من اصبغ بن نباته ام. عمری را در خدمت علی مرتضی علیه السّلام بودم و تا مرز شهادت در رکاب او، در جمل و صفّین، شمشیر زده ام.⁽¹⁾ همه مرا به مودّت و دوستی مولایم امیرالمؤمنین می شناسند⁽²⁾ و افتخارم آن است که از معتمدین درگاه امام خویش، علیّ بن ابی طالب علیه السّلام هستم.⁽³⁾ گرچه غربتش همواره مایه ی رنجوری من نیز گشته و از خار در چشم و استخوان در گلویش من هم بی نصیب نبودم اما همین که کلامش را به گوش می شنوم و روی نورانی اش را به چشم می بینم، از شیرینی دنیا برایم کافی است. شیرین ترین لحظات عمرم، آن هنگامی است که او را زیارت می کنم و تلخ ترین روزهایم آن روزها که...

آن روزها که دیگر روی زیبایش را نبینم و در فراق امیر و امامم، چون شمعی آب شوم. حتّی تصوّرش هم برایم ناممکن و تلخ است؛ که روزی من باشم و علیّ بن ابی طالب، امیرالمؤمنین علیه السّلام نباشد. برای همین بود که وقتی خبر ضربت خوردنش را در مسجد کوفه شنیدم، آسمان و زمین در دیده ام تار شد.

من، اصبغ بن نباته ام. سخت ترین میادین نبرد را پشت سر نهاده ام. غوغای جمل یا روزهای صفین که به همراه مالک اشتر به قلب دشمن می زدیم. اما آن زمان که گفتند باید با امامت، محبوبت، امیرت، تمام زندگانی ات، با علیّ بن ابی طالب علیه السّلام خداحافظی کنی، شاید اولین بار بود که شکستم و دست بر کمر نهادم. چگونه می توان با علی مرتضی علیه السّلام خداحافظی کرد در حالی که پناهگاه زندگانی ات بوده و چون پدری مهربان، هرگاه از غوغای شهر، خسته می گشتی به دامنش پناه می بردی؟ من توان فراق علی علیه السّلام را نداشتم...

پس به خانه اش شتافتم. اشک هایم راه را پیش پایم تار می کرد. شک ندارم که در کوچه ها می دویدم، تا به خانه ی محبوبم رسم. نکند دیر برسم! او را دیگر نبینم! نکند بی خداحافظی...! نه خدایا علی را برایمان نگاهدار.

شدت بدحالی، او را مجال میهمان نوازی نمی داد. با اصرار زیادی توانستم اجازه ی حضور بگیرم تا باری دیگر امیرم را دریابم. شاید برای آخرین بار. شاید در حال پیچیدن به خود، از شدت درد! اما ای کاش در میان درد به رویم لبخندی زند. بگوید که یار خوبی برایش بودم. اصلاً خدا کند باز هم برایم مأموریتی داشته باشد. ای کاش باز هم بتوانم در رکابش خدمت گزاری کنم...

به بالینش رسیدم. حالش ناگوار، رویش زرد و بی حال از اثر زهر و قلبش شکسته از مردم جفاکار شهر. چگونه آن امیری که درب خیبر را می افکند این گونه در بستر درد ببینم؟ خدایا، بگو که رؤیایی بیش نیست و محبّت علی، امیرالمؤمنین علیه السّلام، هنوز بر سرمان سایه افکنده است.

پایش را می بوسیدم و بر سر بالینش اشک هایم جاری بود. می خواستم تا برای آخرین بار، در همین بستر شهادت هم که شده، باز گوهر کلامش را بشنوم. کلامی دیگر از امیرالکلام برگیرم. نکند در حسرت حدیثی بیشتر از وجودش بمانم. امیر، در آخرین کلامش چه می گوید؟

در میان اشک های بی پایان من، دستم در دستان گرم امیر جا گرفت و طنین دل نشینش را باز شنیدم. این بار بیشتر از همیشه سراپا گوش منتظر بودم. می خواستم آخرین کلام حضرت را چون گوهری بی مثال در صندوقچه ی دل جای دهم.⁽⁴⁾

«ای اصبغ، همان گونه که تو به عیادت من آمده ای، من نیز به عیادت پیامبر [صلی الله علیه و آله] رفته بودم. حضرت به من فرمود: «یا علی به مسجد برو، یک پله پایین تر از جای من بر منبر نشین و بگو؛ هرکس از والدین خود نافرمانی کند، لعنت خدا بر او باد. هرکس از مولای خود بگریزد، لعنت خدا بر او باد و هر کس در مزد اجیری ظلم کند لعنت خدا بر او باد.» من دستور رسول خدا [صلی الله علیه و آله] را اجرا نمودم. عمر بن خطاب گفت: سخن خود را گفتی، اکنون شرح آن را نیز بگو. من نزد پیامبر بازگشتم و سخن او را به خدمت حضرتش عرض کردم... .

دستم در دست علی مرتضی آرام گرفته بود که انگشتی از انگشتانم را فشرد و ادامه داد: «ای اصبغ، همچنان که من انگشت تو را گرفته ام، پیامبر [صلی الله علیه و آله] نیز انگشت مرا گرفت و فرمود: «یا علی، من و تو، دو پدر این امت هستیم و هرکس که از ما نافرمانی و سرپیچی کند لعنت خدا بر او باد. من و تو مولا و آقای این امت هستیم و هرکس که از ما بگریزد لعنت خدا بر او باد. من و تو اجیر این امت هستیم و هرکس که در اجرت ما ستم کند، لعنت خدا بر او باد.» آنگاه پیامبر [صلی الله علیه و آله] آمین گفتند و من نیز آمین گفتم.»

پس از آن باز مرا میهمان گفتاری دیگر از خود ساخت و باز از پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله برایم گفت که مقام او را در قیامت، در پلّه ای پایین تر از خود برشمرده اند و کلیدداری بهشت و دوزخ را به امر ایشان در آن روز بیان نموده اند. و راهیابی او و اهل بیت و شیعیانش به بهشت. که مرهمی بود بر دل زخم دیده ی من از درد و رنج این روزهای امیر. برایم کافی است اگر تنها در قیامت دستم به دامنش باشد.

کاش قدر این احادیث و روایاتش را می دانستیم. نمی یابیم از هیچ دهان دیگری، کلماتی این گونه را که حقیقت محض باشد و هیچ خطایی در آن نباشد. گفتارهای امامی که سخن خدا با خلقش را برای ما تفهیم کرده و... و ای کاش کمی بیشتر پای درس امیر بنشینیم... به پای نهج البلاغه اش...!

----------------------------------------------------------------------

[1] وقعة صفّين، 406.

[2] الطبقات الکبري:225:6.

[3] کشف المَحَجّة، 236؛ وقعة صفّين، 406.

[4] برداشتی ادبی از داستان حضور اصبغ بر بالین حضرت در شب نوزدهم ماه رمضان، بحارالانوار: ج40 ص 44، همچنین امالی طوسی، ص122، امالی مفید: ص 351

نوشته شده توسط گروه ویژه نامه در روز چهارشنبه 1392/5/2 ساعت 4:4

من این مطلب را پسندیدم