• عبد اللَّه بن جعفر

موضوع: اصحاب

کلمات کليدي: عبدالله بن جعفر، جنگ صفین

ابو جعفر، عبد اللَّه بن جعفر بن ابي طالب قُرَشي هاشمي از صحابيان پيامبر خداست.[1]  هنگامي که اوّلين گروه مسلمانان به حبشه هجرت کردند، جعفر بن ابي طالب - که به «طيّار (پروازگر)» و «ذو الجَناحَين (داراي دو بال)»[2]  مشهور است - همراه همسرش اسماء بنت عميس با آن گروه بود.[3]  عبد اللَّه در آن ديار به دنيا آمد.[4]

 او هفت ساله بود که همراه پدرش به مدينه آمد. پيامبر خدا چون او را بديد، تبسّمي کرد، سپس دست گشود و عبد اللَّه با وي بيعت کرد.[5]

 و چون پدرش جعفر در جنگ موته به شهادت رسيد، پيامبر صلي الله عليه وآله تربيت او را به عهده گرفت.[6]

 عبد اللَّه از طرف مادر با محمّد بن ابي بکر و يحيي بن علي بن ابي طالب، برادر بود.[7]  او را با اهل بيت، پيوندي استوار بود. او برادرزاده امام علي‏عليه السلام و همسر زينب، دختر گرامي امام علي عليه السلام بود.

 عبد اللَّه در جنگ صِفّين، همراه علي عليه السلام بود.[8]  امام عليه السلام بدو اجازه نبرد نمي‏داد و به هنگام بازگشت به کوفه فرمود:

«چنين کردم تا نسل بني‏هاشم نگسلد».[9]

 عبد اللَّه، دستي بخشنده، زباني گويا و در راه حق، گام‏هايي استوار داشت. او را يکي از سخاوتمندان مشهور عرب[10]  و در ميان آنان سخاوتمندترين دانسته‏اند.[11] مورخان و شرح حال‏نگاران، درباره سخاوتمندي او داستان‏ها گزارش کرده‏اند[12]  و او را بدين جهت، «درياي جود» ناميده‏اند.[13]

 او در هر جا، حق را بيان مي‏داشت و جايگاه والاي علي عليه السلام و اهل بيت‏عليهم السلام را پاس مي‏داشت و از اين که بر شجره ملعون بني اميه در پيش ديدشان طعن زند، پرهيز نداشت[14]  و با اين همه، معاويه او را اکرام مي‏کرد.[15]

 او پس از علي عليه السلام همراه حسنين عليهما السلام و پيرو راستين آنان بود و از اين که در کربلا حضور نداشت، تأسّف مي‏خورد و از اين که فرزندانش در پيش ديد ابا عبد اللَّه الحسين عليه السلام شربت شهادت نوشيده بودند، بر خود مي‏باليد.[16]

 عبد اللَّه به سال 80 هجري (عام الجحاف)[17]  در هشتاد سالگي در مدينه زندگي را بدرود گفت.[18]

_______________________________________________________________

پی نوشت:

[1] المستدرک علي الصحيحين:6412:655:3، سير أعلام النبلاء:93:456:3.

[2] تاريخ دمشق:248:27، سير أعلام النبلاء:93:456:3.

[3] المستدرک علي الصحيحين:6408:655:3، سير أعلام النبلاء:93:457:3.

[4] المستدرک علي الصحيحين:6408:655:3، تاريخ دمشق:252:27.

[5] المستدرک علي الصحيحين:6410:655:3، سير أعلام النبلاء:93:457:3.

[6] الطبقات الکبري:37:4، سير أعلام النبلاء:456:3 و ص 93:458، تاريخ دمشق:255:27.

[7] اُسد الغابة:2864:199:3، الإصابة:4609:37:4.

[8] سير أعلام النبلاء:93:460:3، تاريخ دمشق:272:27، الإصابة:4609:37:4.

[9] الخصال:58:380، وقعة صفّين:530، تاريخ الطبري:61:5، الکامل في التاريخ:391:2.

[10] الاستيعاب:1506:18:3.

[11] الاستيعاب:1506:17:3.

[12] سير أعلام النبلاء:459:3-93:461، تاريخ دمشق:275:27-294.

[13] الاستيعاب:1506:17:3، اُسد الغابة:2864:200:3.

[14] شرح نهج البلاغة:229:15 و ج 295:6.

[15] المستدرک علي الصحيحين:6413:656:3، سير أعلام النبلاء:93:459:3.

[16] تاريخ الطبري:466:5.

[17] سال سيل ويرانگر ؛ سالي که سيل بنيان‏کني در مکّه جاري شد و شتران را با بار آنها با خود برد (ر. ک:تهذيب الکمال:3202:372:14، تاريخ خليفة بن خيّاط:215).

[18] المستدرک علي الصحيحين:6408:655:3، تاريخ دمشق:298:27.

نوشته شده توسط گروه اصحاب و یاران در روز چهارشنبه 1390/3/25 ساعت 8:12

من این مطلب را پسندیدم